سفر شمال و مباحث دینی

بعد از بازدید و صرف نهار ، زمان استراحت فرا رسید . در معیت دوستان به محل اقامت رفتیم . زمان استراحت بود ، ولی بحث داغ شد . یکی از دوستان که از یه مجموعه ی دیگه ای همراه ما بود شروع کرد به صحبت های اعتقادی کردن و اینکه هر کی بره تو حرم امام حسین ، خود به خود حس می کنه به بهشت رسیده . من هم که تو اینجور مسائل همیشه بنای ناسازگاری رو می ذارم ، گفتم آقا این اعتقاد شماست که همچین حسی رو براتون تداعی می کنه . گفتم : یه کافر همچین حسی براش پیش می یاد؟ خلاصه بحث کشید بالا و نمی دونم بنده خدا چرا فکر کرد ما از بیخ کافریم . هیچی از هر دری می گفت ، یه بار از اینکه همه به جز شیعیان آدم نیستن ، وهابی ها خیلی بدن ، هیچ مسیحی مومنی در جهان نیست ، یه بار می گفت مرجع تقلید شما کیه ، یه بار می گفت زیاد راجع به دین تحقیق نکن ، گمراه می شی ، یه چیزی گفت دیگه من آمپرم رفت بالا . دراومد گفت : خواهر متدینه من با قرآن انس داره ( حالا نمی دونم چرا ازش اون قدر پیش من تعریف می کرد ) یه بار رفتم خونمون ، من رو صدا کرد که داداش بیا ، من قرآن که داشتم می خوندم یه 15 ، 20 مورد ( کنتور که نمی ندازه ) ازکلمات رو زیرش خط کشیدم که تو قرآن های وهابی ها تغییرش دادن . جو همکاری هستش و آدم همه چی رو نمی تونه بگه ( بعدن عواقب داره ). ولی دیگه طاقت نیو وردم و یادم نیست چی گفتم ، ولی یه چیزی گفتم که بنده خدا بهم گفت : این بحث باید همین جا تموم شه و من هم با عصبانیت سرم رو به نشانه تایید تکون دادم . نمی دونم چرا ، اینجور جاها نمی تونم ساکت باشم . بعضی وقتا هم از این همه بی اطلاعی افراد شاکی می شم . بعد از بحث شروع کرد یم به شوخی و خنده و اینکه انگار نه انگار همچین بحثی بوده . ولی خلاصه کاش یه ذره افراد بیشتر مطالعه می کردن . جالب این بود که این بنده خدا عدم مطالعه رو برای پیدا کردن راه درست مدام توصیه می کرد . این هم خاطره ای بود از سفر شمال ما . یه شعری هم که همش داشتم تکرار می کردم بعد از این مباحثه و جسارتا به تبعیت از مولانا بود، بیت زیرهستش:
مسلمانان ! مسلمانان ! نگه دارید دین خود
که " نوشروان بهدینی "، مسلمان بود وکافر شد