من و هواپیما

من معمولا از بودن تو هواپیما لذت نمی برم . جالبه بدونین اون اولا که سوار هواپیما می شدم اوضام خیلی خوب بود . چون زیاد راجع به هواپیما ها اطلاعی نداشتم . اما همین طور که زمان گذشت و بیشتر به سایت های شرکت های هوایی سر زدم ، دیدم بابا ، اوضاع چقدر داغونه . خلاصه الان یه دو سه سالی بود که واقعا تمامی زمانی که رو هوام اوضام خیلی بده . شاهد هم می خواین آیین هستش که در سفر ترکیه کنار بنده جلوس فرموده بودن . یادمه پارسال از کیش که بر می گشتم ، هوا ابری وتاریک بود و وسط های سفر هم هواپیما شروع کرد به تکون های شدید و خلبان در اومد گفت : هوا خوب نیست و کمربنداتونو ببندیدن . خلاصه رسیدم تهران فرداش گوشه لبم تبخال زد . یا برای سفر به یاسوج ، هواپیمامون ملخ دار بود . اول سفر مهمانداره در اومد گفت بفرمایین ته هواپیما بشینین . گفتم چرا . گفت هواپیما جلوش سنگین باشه نمی تونه بپره . ما هم با ترسش و لرز رفتیم ته هواپیما نشستیم . اون سفر هم عالمی داشت . اما جالبه از سفراخیربه شمال بگم . باور نمی کنین این کتاب " سرگشته راه حق " منو کلی متحول کرده . اول سفر گفتم : هر چه باداباد . تهش مرگه دیگه . جالبه بدونین قبل از سوار شدن هم داشتم اپرای مولوی که همایون شجریان هم توش خونده ، گوش می کردم. این اپرا منو دیوونه می کنه .اگه وقت شد راجع بهش بعدا می پردازم . حالا این بماند . یه شعری توش می خونن که کیف ما رو مضاعف کرد . شعر موصوف این بود :
در مسلخ عشق جز نکو را نکشند / لاغر صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی زمردن مگریز / مردار بود هر آنکه او را نکشند
خلاصه خیلی پروازم چه رفت و چه برگشت خوب بود . جالبه بدونین این همکار ما که کنار من نشسته بود موقع فرود دیدم صندلی ها رو چسبیده و ول نمی کنه . احساس غرور بر بنده مستولی شد .