چون طواف حاجیان

عصر بود و در حیاط کوچک پائیزدر زندان

راه می رفتیم

چند تن زندانی با خستگی همگام

چون طواف حاجیان در عید آن کشتار وحشتناک

گرد بر گرد بتی از جنس و رنگش نام

لات و عزی و هبل را از بنی اعمام

دور حوض خالی معصوم

گرد می گشتیم، اما بی هوار و هروله، آرام

اینک آن غمگین بی آزارشاتقی! زندانی دخترعمو طاووس

داشت با لبخند مجروحی که اغلب بر لبانش بودو خطوط چهره اش را، گاه

چون نگه جزم و جری می کرد

ماجرا می گفت و با ما راه می پیمود

عصر خشکی بود، از یک روز آبانی

بی صدا و از نظر پنهان

راه می رفتیم و با هر گام ما یک لحظه می پژمرد

داشت می رفت آتش خورشید

داشت می آمد شب چون دود

باز می رفتیم و می کردیم

رفته تا انجام را آغاز

و دگر ره باز و

دیگربارباز... و باز… و باز

مهدی اخوان ثالث