ایست بازرسی

دقایقی از ساعت 11 شب گذشته است و من تنها در ماشین و در صف اتومبیلهای خط شده . در میان اتوبان پرتردد برادران صلاح دیده اند ایست بازرسی بگذارند . به یاد می آورم که اگر صحنه های اکشن سلسله کبری 11 واقعیت داشت ، دست کم می بایست شاهد در هوا چرخیدن 10-15 ماشین می بودیم . صدای استاد را کم می کنم . در این وانفسای روزگار صدای استاد هم موضوعی است برای استنتاق بیشتر . نزدیک برادر بازرسی کننده می شوم . چون قاتلان به من می نگرد . از من رد می شود . چهره ام بچه مثبت است . اذن حرکت می دهد . خدا را شکر که پنجره ای وجود ندارد که از آن به درون انسانها نگریست و خدا را شکر که این برادر از باطنم بی خبر است ؛ والا شاید دستور می داد به مسلخم برند . در همین حین صدایی از آن سوی اتوبان به گوش می رسد . موتور سواری است و نگاهی خاص به برادران دارد . چرا که از نزدیکانشان سخن می گوید . پس از عنایتی درخور به آنها و خاصه به اقوام اناثشان گاز موتور را می گیرد و می گریزد . در دل مرحبا می گویم و در خموشی : داد ز بیداد کشم...