پختگی در آستانه سی سالگی

من معمولا پشت فرمون کلی چیز می یاد تو خاطرم که متاسفانه بعدا از یادم می ره . یه دونه از اونا الان یادم اومد گفتم تا یادم نرفته مرقومش کنم . و از جمله کشفیات بنده :
انسان مرز پختگیش تو سی سالگیه و تو این سن می فهمه که دنیا دست کیه . اما.... اگه زودتر ازدواج کنه که هیچ به این مرحله نمی رسه . ازدواج انسان را عقب نیگه می داره از لحاظ تعقل و تفکر . شاید دیده باشین پیرمردها یه چیزایی از نظامات هستی تو پیری می فهمن . فکر نکنین فهمشون بالا رفته . بلکه بیشتر به این خاطر هستش که یا زنشون مرده یا بچه ها گذاشتن و رفتن و یه ذره بنده خدا سرش خلوت شده . اما اگه بعدش ازدواج کنه خوب زیاد فکر نمی کنه و اینقدر مشکلات زن و بچه و زندگی بهش فشار می یاره که از همه چیز دور می شه چه رسد به تعقل و تفکر . فرق این با گروه اول اینه که تو سی سالگی می فهمه اما اولیه اصلا نمی فهمه . اما اگه ازدواج نکنه چون اوستا کریم زیاد با این جریان موافق نیست یه جور حال گیری می کنه . می گی چه جوری ؟ اینجوری که طرف کم کم می زنه تو باقالی ها . نمونش هم چند تا از همکارای خانوم و آقای بنده که چون تجرد انتخاب کردند و سی و اندی و بعضا چهل و اندی سن دارند ، یه مرگیشون میشه . یا تیک پیدا کردند یا به هر جنبنده ی مونث و مذکری گیر می دند یا هم که ببخشید پاچه می گیرن . حالا اینا رو گفتم که بگم بنده هم چون یه سه چهار سال دیگه می شم سی ساله از الان باید راهمو انتخاب کنم . البته که حقیر همه چی رو به سرنوشت سپردم . ولی دارم یه تلاشهایی رو می کنم تا حداقل پاچه گیر نشم . تا یار کرا خواهد و میلش به که باشد ....